Composteerbak met bontkraag...

Van Fialas kregen we dit onderstaande berichtje...

Mag ik je even voorstellen?
Snobbel, de overgeblevene van twee broertjes. Snowshoe is een ondersoort van de Siamees.Hij wordt met kerstmis 6 jaar, en is sinds hij alleen is veel liever en meer ontspannen, zijn broer werkte met de ellebogen en was een hebberige vreetzak. Daardoor is hij ook ten offer gevallen aan het giftige vlees dat de plaatselijke duivenmelker had uitgestrooid.

Dat zou snobbel nooit overkomen, dus weer een mooi voorbeeld dat survival of the fittest niet betekent dat de grootste klieren het winnen, al zou men dat met een blik op de mensenmaatschappij wel zeggen.

Hallo Waldo...

Vandaag een gastblog van Jessie over Waldo.
Ik wil je vandaag graag voorstellen aan mijn nieuwe kattenvriend: Waldo (sorry, ja zo heet 'ie echt en luistert er ook nog naar..., dus dat laat ik maar zo).14 jaar oud, uit het asiel uit de ziekenboeg meegenomen en mag nu herstellen bij mij van zijn longontsteking/niesziekte en kaalheid/stress. Heeft van de stress zijn buik en poten en rug deels kaalgebeten/gelikt.Vorige week een dierenhealer naar 'm laten kijken, en die kwam erachter dat hij als kleintje al veel alleen was, daarna als enigskat in huizen heeft gezeten, zonder tuin, en 2 jaar een tijd gekend heeft van veel alleen zijn met een lege voerbak en niet wetende wanneer ze weer terugkwamen. Toen is hij begonnen met zichzelf te troosten door te gaan likken, en dat doe 'ie nu al 6 jaar. Ook is hij te jong gecastreerd en was hij vergeten hoe het was om kat te zijn. Daar is nu de healing op gedaan. En hij is bij mij gekomen om dat hij graag wilde leren / weten hoe je bij mensen een hartsverbinding aan kon gaan, want die kende hij nog niet.Mmm, eenzaamheid, hartsverbindingen...., volgens mij niet alleen zijn thema ;-).Vandeweek is 'ie voor 't eerst in de tuin geweest, helemaal geweldig om 'm daarin te zien ontdekken, vooral zon is errug lekker. Vandaar dat ik z'n mandje op mijn salontafel heb gezet, en zie 'm genieten! En het is wel heel bijzonder om een kat te hebben die praat met een soort krols knorretje, maar verder niet echt goed (meer?) kan spinnen. Als ik heel goed luister kan ik het horen, maar dat is nog wel heeeel ver weg.Verder heeft 'ie van de dierenarts een soort antidepressiva pilletjes gekregen voor de eerste tijd om minder stress te ervaren. Dit is trouwens de eerste kat in mijn leven die ze makkelijk door een stukje worst heen opeet ;-). En krijgt hij van mij nog Reiki behandelingen en Bachdruppels. Nu maar kijken hoe het verder met hem gaat, het heeft gewoon ook tijd nodig.

Tooheys leed....

Onze eens zo volle en stevige Tooheys komt steeds meer in 'model'. Hoe doet ze dat toch, ik blijf zelf steeds maar met het gewicht tobben? Naast dat ze weer zo mooi slank is valt me ook op dat ze veel aan het snotteren is en wordt haar eens zo sterke en kractige miauw beduidend zwakker. Ook is de lieverd de laatste dagen erg aan het overgeven en daar Maxim en ik op korte termijn op vakantie gaan lijkt het mij slim om even langs de dierendokter te gaan, je weet immers maar nooit.

Vanochtend om 09.00 uur kon ze terecht, na het nodige knijp en voelwerk waar niets bijzonders werd geconstateerd 'mocht' de schat blijven voor nader onderzoek. Met bloedend hart lieten we haar achter en de hele dag een klein beetje in spanning gezeten want er kon gebeld worden...

Gelukkig bleef een telefoontje uit en mocht ik de Tooheys , volgens afspraak, om 19.00 uur weer ophalen. Bij de voordeur hoorde ik haar oude vertrouwde MIAUW al en met overslaande stem kon de dierenarts me nog duidelijk maken dat ze twee stukken gras hebben verwijderd waarvan er één wel 15 cm lang was.

Nu krijgt ze pasta en pillen om weer te herstellen. wat ben ik blij om haar oude vertrouwde luide stemgeluid weer te horen, welkom thuis Tooheys

Sneue poes...

Vandaag wil ik, herstel moet ik, wat kwijt over de buurkat Dribbel. Zij komt aan haar naam omdat zij niet loopt maar dribbelt. Dribbel is een rode poes en al aardig op leeftijd en ik schat haar op zo'n 15 jaar.
Dribbel is wat je noemt een 'sneue' poes. Ziet er door haar hoge leeftijd een beetje vlokkig uit en ze heeft sinds jaar en dag een hazelip. Das natuurlijk heel bijzonder voor een poes. Ze 'miauwt' ook niet maar ze 'niaut'. Vroeger toen ze nog 'enig kind' was kreeg ze veel aandacht van haar baasje maar nu het baasje twee kindjes heeft gekregen is het met de aandacht droevig gesteld en is de liefde voor Dribbel wat naar de achtergrond verschoven.
Vaak kun je Dribbel, weer of geen weer, aantreffen op ons dak, waar ze ver buiten bereik van gretige kinderhandjes haar poezeslaapjes houdt. Twee keer per jaar komt ze tot leven, dan gaat het baasje op vakantie en heeft ze het rijk alleen. Dan kan ze in alle rust ongestoord van het huis genieten. Dan ligt ze languit op de stoep voor het huis in het zonnetje of zie je haar in de vensterbank liggen. Ik hoop, tegen beter weten in, op betere tijden voor Dribbel...

Sanne de kater...

Het is al weer bijna 13 jaar geleden dat dit beestje in mijn leven kwam. Het was een zwerfkatje dat bij mijn zwager was komen aanlopen. Zij hadden van alles geprobeerd om zijn baasje te vinden maar dat is niet gelukt. Zelf hadden ze al een kat en die twee konden het niet zo goed met elkaar vinden. Nu wilde dat mijn andere kat "Drommel" Na 18 jaar het wel welletjes vond en het aardse voor het eeuwige verruilde. Mijn zwager vond het toen wel een goed idee dat dit beestje maar bij mij moest komen wonen. Na de nodige bedenkingen stemde ik toe. Volgens mijn zwager was het een vrouwtje en dus bedacht ik de naam Sanne voor haar. Enkele dagen later ariveerde een zeer schuw en bang katje. Rood met wit en geschatte leeftijd ongeveer één jaar. Na een tijdje zeg ik tegen mijn zwager, "volgens mij is het een katertje en geen vrouwtje". Het viel niet te controleren want je kon haar/hem niet oppakken. Na een gewennings periode ben ik met 'het' naar de dierenarts gegaan en 'het' maar eens op sexe laten onderzoeken en ja hooor ....het was een katertje.
Vanaf dat moment waren de plagerijen niet meer van de lucht natuurlijk. Hij ging verder door het leven als Sanne, Sam, Sampie en als het menes was dan werd het de heer S. de Kater hahahahahaha

Na bijna twaalf jaar heeft hij inmiddels ook het aardse voor het eeuwige verruild. Wat rest zijn de lieve herrinneringen....

Silvia

Stichting Castraatje

Voedselbank voor katten door Nienke Oort AMSTERDAM -

Niet alleen de voedselbanken voor minima schieten in de hoofdstad als paddestoelen uit de grond. Er zijn nu ook voedseluitgiftepunten voor zwerfkatten. Stichting Castraatje, onderdeel van de Stichting Hart voor Kansloze Dieren, verstrekt op meerdere punten in de stad elke maand meer dan 25.000 blikken kattenvoer.
"En dan hebben we het dus nog niet eens over het droogvoer", vult woordvoerder Ronald van Soest aan.
De stichting luidt de noodklok want de aanvraag voor extra voedsel neemt gestaag toe. "We kunnen het allemaal niet meer bolwerken. Er bellen steeds meer mensen die een of meerdere zwerfkatten zien en ze willen voeren. Meestal zijn dat mensen die het zelf niet zo breed hebben en daarom verstrekken wij voedsel." Lees verder: De Telegraaf
Stichting Castraatje Met dank aan Bobby de beer.

Simmen op de vensterbank...

Ik word luid blerend door Tooheys verwelkomd als ik uit de auto stap. Ik ben wat later dan normaal en zij vindt dat, blijkens haar miauwende monoloog, een grote schande. Aandacht, liefde en voer moet er komen en wel meteen. Op straat kijken mensen naar mij wat ik met die kat doe, nou helemaal niks hoor, mevrouw is namelijk 'niet voor de poes' als zij honger heeft en laat dat luid en duidelijk blijken. Ik voel de ogen nog naprikken in mijn rug als ik de sleutel in de achterdeur steek.
Tooheys dwingende gedrag heeft ook zo haar effect op Foster die ik met een zeer zuinig mondje 'simmend' en 'ins blaue hinein' starend in de vensterbank aantref. Foster is blij dat hij niet meer in de belangstelling van Tooheys staat en dat ik hem 'af kom lossen'. Het is wat zo'n puberende kat.
Binnengekomen haal ik eerst even de odintas leeg wat opnieuw tot grote commotie leidt. De lege tas wordt begluurd en besprongen en door Tooheys vakkundig ongeschikt voor hergebruik gemaakt. Ik ben al lang blij dat ze haar aandacht even van 'mij' en 'het eten' heeft gehaald zodat ik zonder problemen etenswaren uit de koelkast kan halen om een maaltijd voor mijn lief en mij te bereiden. Ondertussen zie ik kans nog even wat fotootjes te kieken en zeg nou zelf 'een kat in de zak' krijgt zo toch een totaal andere betekenis...

Foster versus appel...

Na het eten krijgt onze Foster het op zijn heupen en steelt een appel uit de fruitschaal om vervolgens met zijn ‘prooi’ te gaan ballen. Werkelijk geen gezicht, helaas was het niet mogelijk een foto te nemen van de spelende kat met een appel in zijn bek maar deze is ook erg leuk, al zeg ik ut zelf. Zit er 'iets' in de lucht of zo wat dit vreemde gedrag veroorzaakt?
Wat kan ik toch genieten van deze gekkerds!

Kitlers...

In de digitale Trouw van vandaag zag ik een artikeltjes staan over deze site http://www.catsthatlooklikehitler.com/. Een student kwam op het zeer originele idee om een een foto van een kat met bepaalde kenmerken van Hitler op zijn blog te publiceren. Hij bedacht de naam 'Kitler' en speurde naar nog meer miauwende look-a-likes. Inmiddels worden vanuit alle hoeken van de wereld foto's van Whiskas-etende Adolfjes ingestuurd en is de site een internationale hype. Niet alle ingezonden 'Kitler' worden ook geplaatst. Heeft de kat toevallig zijn pootje in de lucht, of is de foto voorzien van een nazistische leus, dan wordt de foto niet gepubliceerd. Het moet een luchtige persiflage blijven, zonder mensen onnodig te kwetsen of te beledigen.

Enjoy!

In memoriam "De Fiebert"

Bij het opruimen van mijn pc kom ik deze foto tegen van mijn oude Fiebert, alias Victorian Bitter ofwel Boris Jeltsin. Mijn eerste kat die ik niet koos maar die zelf mijn toenmalige hond Gorrebie (ofwel Gorbatchof) uitkoos als maatje.

Als jong katertje van een nogal sloerige moeder die minstens twee keer per jaar zwanger raakte, was hij dat jaar de laatste uit het nest die nog ‘onder de pannen moest‘. Het was heel duidelijk dat hij zijn oogjes op mijn uit Frankrijk meegebrachte zwerver viel, een soort van liefde op ut eerste gezicht dus.

Afijn, ik kwam dus alleen maar even een bakje doen maar kwam met een kater thuis...

Hond Gorby wist in het begin niet zo goed wat hij met alle aandacht en de speelse plagerige witte kat moest doen. Hij deed zijn best door op zijn manier ook een beetje mee te spelen door met zijn lompe poten richting kat te maaien. Fiebert wist Gorby altijd wel te verleiden tot een robbertje vechten, vaak was een kleine kwispel van de hond al voldoende aanleiding.Ze groeiden samen op en ik heb altijd gedacht dat de hond een soort van rolmodel voor de Fiebert is geweest. De kat lag op een 'honden manier' met zijn kop op de voorpoten en als Gorrebie uitgelaten werd liep Fiebs er fier achteraan. Het ontbrak er maar aan dat hij zijn poot net als Gorrebie optilde...Veel jachtinstinct heeft Fiebs trouwens ook nooit bezeten. Ik kan me één gelegenheid herinneren in een zomer lang geleden dat ik lekker in mijn tuintje van de zon lag te genieten en dat er wat tuintjes verderop flinke commotie ontstond. Enkele ogenblikken later stond ik oog in oog met de veroorzaker. Tijdens de BBQ had Fiebs kans gezien een halve gegrilde kip mee te pikken en die werd vol trots aan mijn voeten gelegd. Heel stilletjes heb ik me teruggetrokken en de deur zachtjes gesloten. Vanachter het gordijn zag ik meerdere boze koppen boven de schutting uitkomen, dito taal bezigend...

Mooie kater die Fiebs, zeventien jaren hebben we lief en leed gedeeld. De Gorbs heeft hij ruimschoots overleefd met wel 6 jaar.

Afgelopen zomer tijdens die verschrikkelijke hete lange zomer heeft ie een plekje gevonden bij een buurvrouw onder wat planten. Daar vond hij blijkbaar dat het genoeg was en is ie ingeslapen en nu ligt ie in onze tuin begraven naast onze Boags.

Overigens kan ik nog wel even melden dat Maxim helemaal niets met katten had toen ik hem ontmoette. Sterker nog, het scheelde weinig of het was “die kat eruit of ik eruit”. Je snapt dat hij dit nooit hardop heeft uitgesproken, wijs als hij is....

Eén nul voor Foster

Als een streep schoot hij langs mij heen richting gang en in één spurt naar boven en weg uit het gezichtsveld. Waar heb ik het over? Onze kat Foster is zeer gewiekst, daar heb ik al eerder over geschreven. Het toppunt van geluk voor hem is buiten bereik van zijn plagerige stiefzuster te blijven en dat doet hij door zich te verstoppen hoog in de boekenkast of door op onze 1,80 cm hoge koelkast te springen. Van daaruit kijkt hij minzaam op ons plebs neer. Hij zit daar dan heel stilletjes totdat ie door ons ontdekt en onder luid protest weggehaald wordt. Toch zien wij triomf in zijn ogen want we hebben namelijk nog steeds niet kunnen ontdekken hoe hij dat nu precies doet. We hebben al spullen op de rand van de koelkast geplaatst maar daar springt hij gracieus overheen. Nu hebben we zijn vermoedelijke ‘take off ‘ basis geblokkeerd met twee reuzenkaarsen maar Foster laat zich niet kisten of aan de grond houden door een paar kaarsen. Nu heeft de Foster zijn zinnen gezet op een rustige plek achter de kamerdeur. Zwaar verboden terrein voor de katten, dus hoogst interessant in zijn ogen.

Nu komen Maxim en ik niet uit een ei en doorzien we zijn plannen om de gang in te schieten al snel. Maar sinds vandaag heeft Foster een nieuwe tactiek welke we nog niet kunnen pareren.

Als wij de kamerdeur opendoen schuiven we vrijwel gelijk onze voet in de opening waarna het been en de rest van ons lijf volgt, zo ‘schuiven’ wij zijwaarts tussen deurpost en deur de kamer in of uit. Nu heeft Foster vandaag blijkbaar ontdekt dat een fractie van een seconde voldoende is om tussen de voet en de deur door te glippen naar het summum, wat dat ook moge zijn.

Het is vrijwel zinloos om achter hem aan te rennen, hij is zoveel sneller. Dat blijkt tevens de oplossing. Doordat we niet gelijk achter hem aanrennen is voor Foster de lol van het verboden terrein verkennen al gauw voorbij. Bij de eerste beste gelegenheid dat de kamerdeur weer opengaat, rent hij gauw naar binnen en loopt hij een ere rondje voor mijn neus over de eetkamertafel om vervolgens flink klepperend de keuken te verlaten door het kattenluikje.

-ZUCHT-OK, Foster wint.

Felix

Met deze kat, die Felix heet, heb ik een speciale band.
Op mijn toenmalige werk kwam een collega aan met dit katje. Zij had in de herfstvakantie gelogeerd bij vrienden in Drente in een huisje vlak bij een bos. Dat was oktober 2000, een maand met heel veel storm, regen en kou. Terwijl zij met haar vrienden gezellig bij de kachel gekropen zaten zagen ze hoe hun hond druipend door het noodweer uit het bos kwam met een prooi in zijn bek. Die ‘prooi’ legde hij, eenmaal binnen, heel voorzichtig bij de kachel. Het bleek een doorweekt katje te zijn.
Mijn collega heeft 'm meegenomen naar Utrecht in het vertrouwen dat er wel een collega te vinden zou zijn die zich over het katje zou ontfermen. Ik zag echter geen mogelijkheid dit katje op te nemen maar dacht wel aan iemand die vervolgens heel hard NEE riep maar wel even kwam kijken en ’voor de zekerheid’ een kattenmandje meegenomen had. Natuurlijk viel ze als een blok voor dit lieve kleine snotje. Eenmaal thuis is zij direct naar de dierenarts gegaan die haar vertelde dat het katje minstens 3 maanden oud was al zag hij er uit als slechts 6 weken oud. Ook vertelde de dierenarts dat het katje ernstig ziek was en dat hij als ‘zeer besmettelijk’ verpleegd moest worden. Mijn collega is wekenlang tussen de middag naar huis geweest om 'm te verzorgen en verkleedde zich telkens daar ze haar andere kat niet wilde besmetten. Het resultaat van haar verpleegkunsten zie je hier.

Felix is een gezonde heerlijke aanhankelijke kater geworden die als ’compagnion animal’ niet meer weg te denken is uit haar en haar mans leven. Ik heb me laten vertellen dat Felix zelfs zijn eigen stoel heeft aan tafel en een kunstje kan doen. Af en toe treedt Felix op voor vrienden en bekenden, zijn ‘baasje’ beschrijft met de wijsvinger een cirkel waarop Felix op de grond gaat liggen en 360 graden rolt.

Je moet tenslotte iets voor de kost doen....

Welkom Mids!

Ik krijg net van een collega te horen dat ze met haar zus een kat uit het asiel heeft aangeschaft. Een ietwat verlegen typje die wat onzeker en verlegen richting camera blikt. Tja niet elke kat kan de magistrale uitstraling van Foster hebben....

Ik kan me iets bij de onzekerheid voorstellen want de dierenarts kon niet met zekerheid het geslacht van ut arme ding vaststellen....
Ja, en als de dierenarts het al niet weet hoe moet 'de Mids' het dan weten?
Een 'je weet wel kater' zijn geeft je nog enige zekerheid, maar een 'je weet het niet zeker kater' of 'een misschien geholpen poes' zijn gaat natuurlijk gepaard met veel onder de staart kijken, daar zou een ieder zo bedrukt van gaan kijken. Nee ik snap die blik heel goed.
Kom maar lekker tot rust in je nieuwe thuis en ik wens jou nog minimaal je leeftijd aan gelukkige jaren bij G. toe!

King of the hill....

Onze kat Foster kan op commando kunstjes doen. Eerder deze week schreef ik al dat hij kan ‘herten’ als geen ander.
Vandaag vertelde ik hem dat ie mooi moest gaan zitten voor de foto en recht in de camera kijken, en dat doet ie dan gewoon. Ik verdenk Foster er wel eens van dat hij in een vorig leven heel erg fout is geweest en daarom wat stapjes terug moest doen en als (je weet wel) kater wat goed heeft te maken in dit leven. Maxim en ik zijn ervan overtuigd dat Foster erg intelligent is, we hebben hem dingen zien doen zoals afscheid nemen van onze andere katten, wat we niet gauw zullen vergeten. Onze Boags, amper twee jaar oud, overleed vorig jaar plotseling en wij hebben hem in een rieten mandje in onze tuin begraven. De andere katten moesten er niets van hebben maar Foster kwam ruiken en tikte Boags aan met zijn voorpoot. Heel bijzonder.
Het zelfde deed hij toen onze oude witte VB (Victorian Bitter) de hete zomer van afgelopen jaar niet overleefde. Dezelfde Foster gaat soms gewoon op bezoek bij mijn schoonouders, die toch echt wel wat straten verderop wonen in een andere wijk. Of hij loopt ongegeneerd (èn ongestraft) bovenop de schutting bij de Houten Sauna langs(hij wel).

We hebben hem zelfs een keer aangetroffen in restaurant de Engel toen we daar een bruiloft aan het vieren waren, hij wilde het bruidspaar ook wel even feliciteren.
Als we bij iemand in de buurt op bezoek zijn dan loopt hij mee en als ie de kans krijgt schiet hij mee naar binnen maar meestal gaat hij in het raamkozijn zitten wachten tot we weer naar buiten komen.
Er zijn honden die, als ze Foster in het vizier krijgen, zenuwachtig worden en liever een straatje om lopen. Die zie je dan, hard aan de riem trekkend, regelmatig even achterom kijken of ze niet achtervolgd worden.Laat die Foster maar schuiven, voorlopig is hij heer en meester van onze buurt.

To be or not to be...

Terugrijdend in de auto nam ik me voor om thuis de biologische grootgrutter even te bellen. De afgelopen dagen wel vaker aan gedacht maar dan net op ongelukkige momenten. Thuisgekomen zie ik dat mijn CD van Deva Premal aangekomen is. Wat een heerlijke muziek en ik vertoef gelijk in andere sferen, bijna zou ik weer vergeten wat ik me net nog voorgenomen had, namelijk de biologische grootgrutter bellen.

Deze schaamde zich een beetje zelf niet gebeld te hebben maar ik was wis en zeker nog wel ‘in the picture’. Natuurlijk zijn er ook andere kandidaten, maar hij wil deze maand duidelijk hebben hoe de functie ingevuld gaat worden. Ik wacht nog wel even af, wat me in deze situatie goed is afgegaan. Tjonge, ik geloof dat ik voor het eerst iets heb losgelaten, besef ik me nu en het maakt niet uit wat er gebeurt want alles is goed.Pffffff, sit back, relax...

Ondertussen schreeuwt Tooheys de oren van mijn kop want mevrouw wenst eten en wel nu! Het is ongelofelijk hoe dit katje duidelijk kan maken wat ze wil, daar kunnen wij mensen nog wat van leren. Euh, ik bedoel dan qua heldere communicatie, op schoot kruipen als ze geaaid wil worden, stoute dingen doen terwijl ze mij strak aankijkt, als ze andere aandacht wil of, zoals nu, vreselijk drentelen en blèren en bij elke beweging die je maakt denken dat je aan haar wensen gaat voldoen waarbij het volume van miauwen nog net iets meer toeneemt.Toch is het absoluut onmogelijk om boos of geïrriteerd te worden. Slechts één blik van haar is voldoende om te smelten voor haar charme. Dan sluit ze haar ogen half en doet ze een klein knorretje en soms lijkt het wel alsof ze een heuse knipoog geeft. Kunstjes doen zoals bijvoorbeeld onze Foster een ‘hertje’ kan doen, daar verlaagd zij zich niet toe.

Onze Tooheys is gespecialiseerd en bedreven in het verleiden van de mens tot het aaien of geven van eten en aandacht. Daar draait het om in haar wereld en ik ga er gewoon in mee. En Tooheys? Zij vindt het allemaal de gewoonste zaak van de wereld.

Ok, etenstijd dus....

Tooheys rules

Het blijft raar om -uit je zelf- al om 06.00 uur wakker te worden, zeker nu ik erachter kom dat het eigenlijk pas 05.00 uur is ivm de net ingegane wintertijd. De katten vinden het echter wel gezellig en vooral Tooheys knort er op los, in de hoop op een bakje extra vroege melk.

Sinds ik weet dat ze maar een heel beperkt ‘kort geheugen’ heeft, stel ik dit melk geven zolang mogelijk uit. Als je namelijk maar even de kamer uit bent geweest, is zij het eerder gegeven bakje melk al weer vergeten en beweert ze bij hoog en laag dat ze nog niets gehad heeft en ik verzeker je dat gemiauw van haar kun je niet lang weerstaan ;-)

Dit voormalige zwerfkatje windt je zo om je vinger. Ze is een meesteres in manipuleren en krijgt eigenlijk altijd haar zin. Ik vermoed dat ze daarom ook flink gegroeid is tijdens onze vakantie. Ze heeft natuurlijk hartstochtelijk staan kermen en miauwen dat ze honger had en aandacht wil, zo is Maxim tenslotte ook voor haar gevallen op het garageterrein van het GVU. Daar blèrde ze zonder enige moeite haar dagelijkse kostje bij elkaar.

Laat het duidelijk zijn dat wij het erg met Tooheys hebben getroffen en heel blij zijn met haar groei van achterdochtige straatpoes in de ‘madame’ die ze nu is.

Wie overigens van mening is dat katten meer aan huis dan aan mens gehecht raken moet maar eens kennis komen maken met deze Tooheys. Als Maxim en ik beiden thuis zijn maar Maxim slaapt uit dan wacht Tooheys bij de deur tot hij naar beneden komt.

Kijk dàt onthoudt ze wel. Het kan natuurlijk ook komen dat ze van Maxim ook nog een bakje melk wil......