Kitlers...

In de digitale Trouw van vandaag zag ik een artikeltjes staan over deze site http://www.catsthatlooklikehitler.com/. Een student kwam op het zeer originele idee om een een foto van een kat met bepaalde kenmerken van Hitler op zijn blog te publiceren. Hij bedacht de naam 'Kitler' en speurde naar nog meer miauwende look-a-likes. Inmiddels worden vanuit alle hoeken van de wereld foto's van Whiskas-etende Adolfjes ingestuurd en is de site een internationale hype. Niet alle ingezonden 'Kitler' worden ook geplaatst. Heeft de kat toevallig zijn pootje in de lucht, of is de foto voorzien van een nazistische leus, dan wordt de foto niet gepubliceerd. Het moet een luchtige persiflage blijven, zonder mensen onnodig te kwetsen of te beledigen.

Enjoy!

In memoriam "De Fiebert"

Bij het opruimen van mijn pc kom ik deze foto tegen van mijn oude Fiebert, alias Victorian Bitter ofwel Boris Jeltsin. Mijn eerste kat die ik niet koos maar die zelf mijn toenmalige hond Gorrebie (ofwel Gorbatchof) uitkoos als maatje.

Als jong katertje van een nogal sloerige moeder die minstens twee keer per jaar zwanger raakte, was hij dat jaar de laatste uit het nest die nog ‘onder de pannen moest‘. Het was heel duidelijk dat hij zijn oogjes op mijn uit Frankrijk meegebrachte zwerver viel, een soort van liefde op ut eerste gezicht dus.

Afijn, ik kwam dus alleen maar even een bakje doen maar kwam met een kater thuis...

Hond Gorby wist in het begin niet zo goed wat hij met alle aandacht en de speelse plagerige witte kat moest doen. Hij deed zijn best door op zijn manier ook een beetje mee te spelen door met zijn lompe poten richting kat te maaien. Fiebert wist Gorby altijd wel te verleiden tot een robbertje vechten, vaak was een kleine kwispel van de hond al voldoende aanleiding.Ze groeiden samen op en ik heb altijd gedacht dat de hond een soort van rolmodel voor de Fiebert is geweest. De kat lag op een 'honden manier' met zijn kop op de voorpoten en als Gorrebie uitgelaten werd liep Fiebs er fier achteraan. Het ontbrak er maar aan dat hij zijn poot net als Gorrebie optilde...Veel jachtinstinct heeft Fiebs trouwens ook nooit bezeten. Ik kan me één gelegenheid herinneren in een zomer lang geleden dat ik lekker in mijn tuintje van de zon lag te genieten en dat er wat tuintjes verderop flinke commotie ontstond. Enkele ogenblikken later stond ik oog in oog met de veroorzaker. Tijdens de BBQ had Fiebs kans gezien een halve gegrilde kip mee te pikken en die werd vol trots aan mijn voeten gelegd. Heel stilletjes heb ik me teruggetrokken en de deur zachtjes gesloten. Vanachter het gordijn zag ik meerdere boze koppen boven de schutting uitkomen, dito taal bezigend...

Mooie kater die Fiebs, zeventien jaren hebben we lief en leed gedeeld. De Gorbs heeft hij ruimschoots overleefd met wel 6 jaar.

Afgelopen zomer tijdens die verschrikkelijke hete lange zomer heeft ie een plekje gevonden bij een buurvrouw onder wat planten. Daar vond hij blijkbaar dat het genoeg was en is ie ingeslapen en nu ligt ie in onze tuin begraven naast onze Boags.

Overigens kan ik nog wel even melden dat Maxim helemaal niets met katten had toen ik hem ontmoette. Sterker nog, het scheelde weinig of het was “die kat eruit of ik eruit”. Je snapt dat hij dit nooit hardop heeft uitgesproken, wijs als hij is....

Eén nul voor Foster

Als een streep schoot hij langs mij heen richting gang en in één spurt naar boven en weg uit het gezichtsveld. Waar heb ik het over? Onze kat Foster is zeer gewiekst, daar heb ik al eerder over geschreven. Het toppunt van geluk voor hem is buiten bereik van zijn plagerige stiefzuster te blijven en dat doet hij door zich te verstoppen hoog in de boekenkast of door op onze 1,80 cm hoge koelkast te springen. Van daaruit kijkt hij minzaam op ons plebs neer. Hij zit daar dan heel stilletjes totdat ie door ons ontdekt en onder luid protest weggehaald wordt. Toch zien wij triomf in zijn ogen want we hebben namelijk nog steeds niet kunnen ontdekken hoe hij dat nu precies doet. We hebben al spullen op de rand van de koelkast geplaatst maar daar springt hij gracieus overheen. Nu hebben we zijn vermoedelijke ‘take off ‘ basis geblokkeerd met twee reuzenkaarsen maar Foster laat zich niet kisten of aan de grond houden door een paar kaarsen. Nu heeft de Foster zijn zinnen gezet op een rustige plek achter de kamerdeur. Zwaar verboden terrein voor de katten, dus hoogst interessant in zijn ogen.

Nu komen Maxim en ik niet uit een ei en doorzien we zijn plannen om de gang in te schieten al snel. Maar sinds vandaag heeft Foster een nieuwe tactiek welke we nog niet kunnen pareren.

Als wij de kamerdeur opendoen schuiven we vrijwel gelijk onze voet in de opening waarna het been en de rest van ons lijf volgt, zo ‘schuiven’ wij zijwaarts tussen deurpost en deur de kamer in of uit. Nu heeft Foster vandaag blijkbaar ontdekt dat een fractie van een seconde voldoende is om tussen de voet en de deur door te glippen naar het summum, wat dat ook moge zijn.

Het is vrijwel zinloos om achter hem aan te rennen, hij is zoveel sneller. Dat blijkt tevens de oplossing. Doordat we niet gelijk achter hem aanrennen is voor Foster de lol van het verboden terrein verkennen al gauw voorbij. Bij de eerste beste gelegenheid dat de kamerdeur weer opengaat, rent hij gauw naar binnen en loopt hij een ere rondje voor mijn neus over de eetkamertafel om vervolgens flink klepperend de keuken te verlaten door het kattenluikje.

-ZUCHT-OK, Foster wint.

Felix

Met deze kat, die Felix heet, heb ik een speciale band.
Op mijn toenmalige werk kwam een collega aan met dit katje. Zij had in de herfstvakantie gelogeerd bij vrienden in Drente in een huisje vlak bij een bos. Dat was oktober 2000, een maand met heel veel storm, regen en kou. Terwijl zij met haar vrienden gezellig bij de kachel gekropen zaten zagen ze hoe hun hond druipend door het noodweer uit het bos kwam met een prooi in zijn bek. Die ‘prooi’ legde hij, eenmaal binnen, heel voorzichtig bij de kachel. Het bleek een doorweekt katje te zijn.
Mijn collega heeft 'm meegenomen naar Utrecht in het vertrouwen dat er wel een collega te vinden zou zijn die zich over het katje zou ontfermen. Ik zag echter geen mogelijkheid dit katje op te nemen maar dacht wel aan iemand die vervolgens heel hard NEE riep maar wel even kwam kijken en ’voor de zekerheid’ een kattenmandje meegenomen had. Natuurlijk viel ze als een blok voor dit lieve kleine snotje. Eenmaal thuis is zij direct naar de dierenarts gegaan die haar vertelde dat het katje minstens 3 maanden oud was al zag hij er uit als slechts 6 weken oud. Ook vertelde de dierenarts dat het katje ernstig ziek was en dat hij als ‘zeer besmettelijk’ verpleegd moest worden. Mijn collega is wekenlang tussen de middag naar huis geweest om 'm te verzorgen en verkleedde zich telkens daar ze haar andere kat niet wilde besmetten. Het resultaat van haar verpleegkunsten zie je hier.

Felix is een gezonde heerlijke aanhankelijke kater geworden die als ’compagnion animal’ niet meer weg te denken is uit haar en haar mans leven. Ik heb me laten vertellen dat Felix zelfs zijn eigen stoel heeft aan tafel en een kunstje kan doen. Af en toe treedt Felix op voor vrienden en bekenden, zijn ‘baasje’ beschrijft met de wijsvinger een cirkel waarop Felix op de grond gaat liggen en 360 graden rolt.

Je moet tenslotte iets voor de kost doen....

Welkom Mids!

Ik krijg net van een collega te horen dat ze met haar zus een kat uit het asiel heeft aangeschaft. Een ietwat verlegen typje die wat onzeker en verlegen richting camera blikt. Tja niet elke kat kan de magistrale uitstraling van Foster hebben....

Ik kan me iets bij de onzekerheid voorstellen want de dierenarts kon niet met zekerheid het geslacht van ut arme ding vaststellen....
Ja, en als de dierenarts het al niet weet hoe moet 'de Mids' het dan weten?
Een 'je weet wel kater' zijn geeft je nog enige zekerheid, maar een 'je weet het niet zeker kater' of 'een misschien geholpen poes' zijn gaat natuurlijk gepaard met veel onder de staart kijken, daar zou een ieder zo bedrukt van gaan kijken. Nee ik snap die blik heel goed.
Kom maar lekker tot rust in je nieuwe thuis en ik wens jou nog minimaal je leeftijd aan gelukkige jaren bij G. toe!

King of the hill....

Onze kat Foster kan op commando kunstjes doen. Eerder deze week schreef ik al dat hij kan ‘herten’ als geen ander.
Vandaag vertelde ik hem dat ie mooi moest gaan zitten voor de foto en recht in de camera kijken, en dat doet ie dan gewoon. Ik verdenk Foster er wel eens van dat hij in een vorig leven heel erg fout is geweest en daarom wat stapjes terug moest doen en als (je weet wel) kater wat goed heeft te maken in dit leven. Maxim en ik zijn ervan overtuigd dat Foster erg intelligent is, we hebben hem dingen zien doen zoals afscheid nemen van onze andere katten, wat we niet gauw zullen vergeten. Onze Boags, amper twee jaar oud, overleed vorig jaar plotseling en wij hebben hem in een rieten mandje in onze tuin begraven. De andere katten moesten er niets van hebben maar Foster kwam ruiken en tikte Boags aan met zijn voorpoot. Heel bijzonder.
Het zelfde deed hij toen onze oude witte VB (Victorian Bitter) de hete zomer van afgelopen jaar niet overleefde. Dezelfde Foster gaat soms gewoon op bezoek bij mijn schoonouders, die toch echt wel wat straten verderop wonen in een andere wijk. Of hij loopt ongegeneerd (èn ongestraft) bovenop de schutting bij de Houten Sauna langs(hij wel).

We hebben hem zelfs een keer aangetroffen in restaurant de Engel toen we daar een bruiloft aan het vieren waren, hij wilde het bruidspaar ook wel even feliciteren.
Als we bij iemand in de buurt op bezoek zijn dan loopt hij mee en als ie de kans krijgt schiet hij mee naar binnen maar meestal gaat hij in het raamkozijn zitten wachten tot we weer naar buiten komen.
Er zijn honden die, als ze Foster in het vizier krijgen, zenuwachtig worden en liever een straatje om lopen. Die zie je dan, hard aan de riem trekkend, regelmatig even achterom kijken of ze niet achtervolgd worden.Laat die Foster maar schuiven, voorlopig is hij heer en meester van onze buurt.

To be or not to be...

Terugrijdend in de auto nam ik me voor om thuis de biologische grootgrutter even te bellen. De afgelopen dagen wel vaker aan gedacht maar dan net op ongelukkige momenten. Thuisgekomen zie ik dat mijn CD van Deva Premal aangekomen is. Wat een heerlijke muziek en ik vertoef gelijk in andere sferen, bijna zou ik weer vergeten wat ik me net nog voorgenomen had, namelijk de biologische grootgrutter bellen.

Deze schaamde zich een beetje zelf niet gebeld te hebben maar ik was wis en zeker nog wel ‘in the picture’. Natuurlijk zijn er ook andere kandidaten, maar hij wil deze maand duidelijk hebben hoe de functie ingevuld gaat worden. Ik wacht nog wel even af, wat me in deze situatie goed is afgegaan. Tjonge, ik geloof dat ik voor het eerst iets heb losgelaten, besef ik me nu en het maakt niet uit wat er gebeurt want alles is goed.Pffffff, sit back, relax...

Ondertussen schreeuwt Tooheys de oren van mijn kop want mevrouw wenst eten en wel nu! Het is ongelofelijk hoe dit katje duidelijk kan maken wat ze wil, daar kunnen wij mensen nog wat van leren. Euh, ik bedoel dan qua heldere communicatie, op schoot kruipen als ze geaaid wil worden, stoute dingen doen terwijl ze mij strak aankijkt, als ze andere aandacht wil of, zoals nu, vreselijk drentelen en blèren en bij elke beweging die je maakt denken dat je aan haar wensen gaat voldoen waarbij het volume van miauwen nog net iets meer toeneemt.Toch is het absoluut onmogelijk om boos of geïrriteerd te worden. Slechts één blik van haar is voldoende om te smelten voor haar charme. Dan sluit ze haar ogen half en doet ze een klein knorretje en soms lijkt het wel alsof ze een heuse knipoog geeft. Kunstjes doen zoals bijvoorbeeld onze Foster een ‘hertje’ kan doen, daar verlaagd zij zich niet toe.

Onze Tooheys is gespecialiseerd en bedreven in het verleiden van de mens tot het aaien of geven van eten en aandacht. Daar draait het om in haar wereld en ik ga er gewoon in mee. En Tooheys? Zij vindt het allemaal de gewoonste zaak van de wereld.

Ok, etenstijd dus....