In memoriam "De Fiebert"

Bij het opruimen van mijn pc kom ik deze foto tegen van mijn oude Fiebert, alias Victorian Bitter ofwel Boris Jeltsin. Mijn eerste kat die ik niet koos maar die zelf mijn toenmalige hond Gorrebie (ofwel Gorbatchof) uitkoos als maatje.

Als jong katertje van een nogal sloerige moeder die minstens twee keer per jaar zwanger raakte, was hij dat jaar de laatste uit het nest die nog ‘onder de pannen moest‘. Het was heel duidelijk dat hij zijn oogjes op mijn uit Frankrijk meegebrachte zwerver viel, een soort van liefde op ut eerste gezicht dus.

Afijn, ik kwam dus alleen maar even een bakje doen maar kwam met een kater thuis...

Hond Gorby wist in het begin niet zo goed wat hij met alle aandacht en de speelse plagerige witte kat moest doen. Hij deed zijn best door op zijn manier ook een beetje mee te spelen door met zijn lompe poten richting kat te maaien. Fiebert wist Gorby altijd wel te verleiden tot een robbertje vechten, vaak was een kleine kwispel van de hond al voldoende aanleiding.Ze groeiden samen op en ik heb altijd gedacht dat de hond een soort van rolmodel voor de Fiebert is geweest. De kat lag op een 'honden manier' met zijn kop op de voorpoten en als Gorrebie uitgelaten werd liep Fiebs er fier achteraan. Het ontbrak er maar aan dat hij zijn poot net als Gorrebie optilde...Veel jachtinstinct heeft Fiebs trouwens ook nooit bezeten. Ik kan me één gelegenheid herinneren in een zomer lang geleden dat ik lekker in mijn tuintje van de zon lag te genieten en dat er wat tuintjes verderop flinke commotie ontstond. Enkele ogenblikken later stond ik oog in oog met de veroorzaker. Tijdens de BBQ had Fiebs kans gezien een halve gegrilde kip mee te pikken en die werd vol trots aan mijn voeten gelegd. Heel stilletjes heb ik me teruggetrokken en de deur zachtjes gesloten. Vanachter het gordijn zag ik meerdere boze koppen boven de schutting uitkomen, dito taal bezigend...

Mooie kater die Fiebs, zeventien jaren hebben we lief en leed gedeeld. De Gorbs heeft hij ruimschoots overleefd met wel 6 jaar.

Afgelopen zomer tijdens die verschrikkelijke hete lange zomer heeft ie een plekje gevonden bij een buurvrouw onder wat planten. Daar vond hij blijkbaar dat het genoeg was en is ie ingeslapen en nu ligt ie in onze tuin begraven naast onze Boags.

Overigens kan ik nog wel even melden dat Maxim helemaal niets met katten had toen ik hem ontmoette. Sterker nog, het scheelde weinig of het was “die kat eruit of ik eruit”. Je snapt dat hij dit nooit hardop heeft uitgesproken, wijs als hij is....